ప్రేమ... ప్రేమ...

మాధవ్, ప్రేమ ఇద్దరు ప్రేమించుకున్నారు. ఒకరిని విడిచి ఒకరు ఉండలేరు. తరచూ ఇద్దరు కలుసుకునే వాళ్ళు, కానీ, మాధవ్ ఎప్పుడు ఒక గంటైనా లేట్ గా వచ్చేవాడు. ఇలా ఒకటి కాదు, రెండు కాదు, సంవత్సరంలో ఎన్ని సార్లు కలిసినా అంతే. రోజూ అలా లేట్ గా వచ్చినా ప్రేమ అసలు ఏ రోజూ ఏమీ అనలేదు మాధవ్ ని. ప్రేమ పుట్టినరోజు కూడా ఒకసారి మర్చిపోయాడు, చివరికి గుర్తొచ్చాక, ప్రేమతో ప్రేమని హత్తుకుని, ఐ లవ్ యూ చెప్పి, విష్ చేసాడు. తన ప్రేమకి పులకించిపోయింది ప్రేమ.

ఇలా ఉండగా, ఒకరోజు మాధవ్ ఎంత ఎదురు చూసినా ప్రేమ రాలేదు, ఎందుకో అని ఆమె ఇంటికి వెళితే తను హాస్పిటల్ కి వెళ్ళిందని తెల్సింది, ఎందుకు వెళ్ళిందా అని ఆరా తీస్తే ప్రేమ ఇంకో పది పదిహేను రోజులకి మించి బ్రతకదు అని తెలుసుకున్నాడు, ఏమీ బాధ పడకుండా చిరునవ్వుతో ప్రేమ దగ్గరికి వెళ్ళి, ఆమె చేతిలో ఒక లెటర్ పెట్టి, "ఇంకో ఎనిమిది రోజుల్లో నా పుట్టిన రోజు ఉంది కదా, ఆ రోజు, ఈ లెటర్ చదువు... నేను ఇంటర్వ్యూ కి బెంగుళూరు కి వెళ్తున్నాను, పది రోజుల తర్వాత తిరిగొచ్చి కలుస్తాను", అని చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు.

మాధవ్ పుట్టినరోజు నాడు ప్రేమ ఆ లెటర్ తెరిచి చదవగా...

ఆ ఉత్తరంలో ఇలా ఉంది.. "ప్రేమ, నా ప్రియా! ఇన్ని రోజుల్లో ఎప్పుడు లేట్ గా వచ్చినా నువ్వేమీ అనలేదు, నీ పుట్టినరోజుని మరచినా, ప్రేమ కురిపించావు. నేను నీకు ఏం ఇవ్వగలను?,అందుకే, నువు చేరుకోబోయే లోకంలో నీ రాకకై వేచి ఉన్నాను. మనం చనిపోయినా, మన ప్రేమ ఎప్పటికీ చావదు, ఐ లవ్ యూ రా..!"